rahat-sız hatun tarafından gönderildi bu yazı:
"Unutmak istiyorum yüzünü... 9 yaşındaydım. Sanırım haziran ayıydı. Evimizin karşısındaki bakkalın önünde öylece oturmuş etrafı seyrediyordum. Otuz yaşlarında, uzun boylu, zayıf, esmer, kirli giyimli bir adam bana doğru yaklaştı.
"Merhaba güzel kız..." Tanımadığımdan bir şey demeden öylece baktım yüzüne.
"Beni tanımadın mı?"
"Hayır"
"Ben senin dayınım nasıl tanımazsın beni."
Gülümsedi, yanıma oturdu sonra. Yüzüme, kollarıma dokunmaya başladı. Öyle garip bir şey ki o dokunurken tenime yerimden kalkacak, geri duracak gücü benden almış gibi öylece kıpırdamadan yüzüne baktım. "Annen seni çağırıyor gel gidelim" dedi. Yüzümü, kollarımı okşamaya devam ediyordu. Yine bir şey diyemedim. Ayağa kalktı sonra elini uzattı bana. "Ben dayınım hadi gel annene gidelim" dedi. Öylesine iğrenç bir ifade vardı ki yüzünde... Eline baktım, gidip gitmemek arasında kalmıştım. En sonunda "Ben seni tanımıyorum, benim dayım var" dedim. Adam elimi tutup beni götüreceği sırada bir anda etrafına baktı, elimi bırakıp hızlıca yürümeye başladı. Onun baktığı tarafa baktım; ama ne olduğunu anlamadım. Adamın yüzünde bir telaş vardı. Giderken arkasına dönüp bana bakıyordu. Bense hiçbir şey anlamamıştım olanlardan...
Annemin yanına gittim sonra. Komşularla oturuyordu.
"Anne bir tane adam ben senin dayınım dedi bana"
"Kim dedi kızım tanıyor musun?"
"Tanımıyorum gel annen çağırıyor seni dedi gidecektim sonra gitti"
O an hepsini bir korku sardı. Dışarı çıktık. Ne tarafa gitti diye sordular, gösterdim. Görürsen söyle dediler. Göremedik adamı. Sonra annem bir anda kızmaya başladı bana. "Tanımadığın adamın peşine niye gidiyorsun, niye bağırmadın bakkalda kimse yok muydu, kolundaki bileziği mi almak istedi, neden bana seslenmedin, dokundu mu sana?..." Soruların, bağırmaların arkası kesilmiyordu. Yanlış bir şey yaptığımı düşünmüştüm o an. Kendime kızdım. Yüzüne bakamadım annemin. Özür dilerim anne dedim içimden seni üzmek istemedim. Ben hatalıydım...
Annemin unuttuğu bir şey vardı oysa:
Ben daha 9 yaşındaydım.
Ben yüzüme gülen, beni okşayan bir amcanın niyetinin ne olduğunu anlayamazdım.
Çünkü daha 9 yaşındaydım...
Bana kızmayacaktın anne.
Ben daha 9 yaşındaydım.
Şans mı, kader mi ne demeli bilmiyorum, adamın planında bir aksilik olmuştu ve gitmişti. Eğer planı yürüseydi ben elinden tutup gitmiştim peşinden ve kim bilir neler yaşayacaktım. Şimdi ise bildiğim tek şey, o adamın dokunuşunu, o yüzünü unutamadığım... Ve unutmak istesem de o iğrenç gülüş, o yüz, o eller hafızamdan hiç silinmeyecek. Kollarımı okşayışını hatırladığımda kendimden tiksiniyor olacağım hep.
Unutmak istiyorum yüzünü kötü adam."
4 yorum:
Hani melekler korur derler ya. Öyle işte. Geçmiş olsun.
Birgün anne olursam, kızımı, oğlumu bu çirkef, bu kapatılamaz yaralardan koruyabilecek miyim merak ediyorum. Böyle bir ortamda, bu zihniyetteki bir düzende gerçekten sağlıklı evlat yetiştirebilir miyim?
Bazen çocuk doğurmanın ona haksızlık olacağını düşünüyorum... Ya da çok karamsarım.
Bunların ailelerin çocuklarını korkutmak için kullandıkları yalanlar olduğunu zannederler olabilir ama görüldüğü üzere yaşanmış bir olay.
Dayın olduğunu iddia eden sapığın kaçışı , beni taciz eden adamın kaçmasına benziyor.
Neden oluyor acaba bu? Çok ilginç geldi bana.
Çok geçmiş olsun :(
Öncelikle bu cesaretinden dolayı seni kutluyorum..Herkez senin gibi olsa ve anlatsa böyle belki daha farklı olacak Bende 9 yada 10 yaşındayken buna benzer bir taciz yaşadım..Şu an ilk defa burda açıklıyorum.. GÜnlerce içime kapamdım..Annem dahi bilmez ilk defa burda açıkladımm..Hemde okulda oldu tanmadığım bir adamın arkam dönükken tacizine uğarım hiç unutamıyorumm..Şuan bile tüylerim diken diken oldu..allah çocuklarımızı korusun umarım bizim başımıza gelen bu olaylar bundan sonra hiç kimsenin başına gelmez sevgilerimle ..
Yorum Gönder